Nibembeństwo – styl życia będący ucieleśnieniem siedmiu grzechów głównych zawartych w jednej postaci.

Określenia tego po raz pierwszy użył w 2017 roku Krzysztof Kononowicz w płomiennej odezwie do Mecanasa z Piaseczna. Była to największa umiejętność skrywana przez Przewodniczącego Biura Interwencji Obywatelskich. Nibembeństwo to bardzo szerokie spektrum, które ciężko jest zdefiniować jednoznacznie. Osoba, która to uprawia, musi być człowiekiem wielu talentów oraz niepohamowanego łaknienia. Poprzedzone jest to latami samodoskonalenia i żmudnego treningu, składającego się z siedmiu elementów. Jeśli nie potrafisz oddać uryny w spodnie, ulokować fekaliów pod bramką czy chodzić kilka miesięcy w jednych majtkach i ciuchach – możesz zapomnieć o staniu się nibembenem. Nibembeństwo niezwykle często powiązane jest z niżarłactwem.

Sensei nibembeństwa w fazie spoczynku

• co najmniej ćwierć wieku bezrobocia
• ścisła dieta składająca się z mleczka, smalcu i cukru
• wystrzeganie się przyjemności w postaci kąpieli
• prowadzenie skromnego życia na systemie socjalnym
• doskonalenie umysłu i kaligrafii na donosach
• codzienne stawianie na baczność wszelkich służb
• powstrzymywanie się od pokus cielesnych, myślenia o piździoszkach i jebania bab

• czerpanie radości z krzywdy i niepowodzeń innych osób
• kłamanie na temat spożywaniu olkoholu i innych substancji oburzających (pan prezydent nie pije od maleńkości)
• żebractwo o węgiel, pieniądze i pożywienie pomimo stałego dochodu z lajtów, paczek żywnościowych i węglowych oraz JuTuby
• przywłaszczanie i kradzież wszystkiego co wpadnie pod rękę – od papieru toaletowego, przez bigos i kotlety, aż na telefonach komórkowych znalezionych na złomowisku czy elektrycznych hulajnogach kończąc
• całkowite zagarnianie powyższych dóbr jedynie dla siebie
• próba dyskredytowania lub zniesławiania osób, które miały czelność faktycznie zrobić coś pożytecznego/moralnie dobrego, np. wręczenie ubrań lub żywności osobom bezdomnym
• spierdalanie wszystkich dookoła ze stanowisk
• wykorzystywanie każdego do rąbania drzewka i odgarniania śniegu
• odczuwanie większego strachu przed groźbą zesłania do Choroszczy niż przed krzesłem elektrycznym
• wyczulony siódmy zmysł, odpowiadający za wyłapywanie słów takich jak paczka, pieniądze, węgiel, mleko, Coca-Cola czy Norwegia
• bycie postrachem policji w swoim regionie – regularne bombardowanie funkcjonariuszy kilkudziesięcioma telefonami dziennie, pisemnymi donosami , a także osobiste składanie wizyt na trójce i oznaczanie terenu swoim zapachem
• płacz na zawołanie z wykorzystaniem krzyża i symboli religijnych – podnosi dramaturgię i niskim kosztem ma wprowadzić widza w poczucie winy lub stan współczucia
• mitomania w postaci tworów takich jak pradziadek Piłsudski, proces beatyfikacyjny Krzysztofa Kononowicza, czy odbycie dwóch lat w zakładzie karnym za Solidarność

W teologii chrześcijańskiej grzech przeciwko Duchowi Świętemu jest jedynym grzechem, który nigdy nie zostanie odpuszczony - skazuje on bluźniercę na wieczne potępienie. Jego najważniejszą charakterystyką jest bierny charakter potępienia za bluźnierstwo - Bóg nie nakłada kary na grzeszącego, jedynie wypełnia jego wolę niechęci wstąpienia do wspólnoty dusz, które trafiły do nieba - człowiek grzesząc sam sprzeciwia się bożemu działaniu (czyli właśnie Duchowi Świętemu ), niosącego ze sobą odpuszczenie wszystkich grzechów.

Charakterystyka bluźnierstw wchodzących w skład grzechu przeciwko Duchowi Świętemu (wg św. Tomasza z Akwinu):

• o łasce Bożej rozpaczanie - wiara w to, że nasze zdeprawowanie jest większe niż łaska Boga
  • Prawdopodobnie jedyny punkt, którego Kononowicz nie spełniał, z racji bycia chorobliwym megalomanem porównującym się do Jezusa, przekonanym o swojej nieomylności i męczeństwie.
• przeciwko miłosierdziu Bożemu zuchwałe grzeszenie - pycha przeciwko samemu Bogu, zuchwałe domaganie się jego uznania
  • Jak wspomniano wyżej: Kononowicz uważał się za męczennika i Jezusa; w swojej własnej ocenie był nieomylny; wszyscy mieli mu się podporządkować; miał roszczeniową postawę wobec Boga, raz wydał mu polecenie ; domagał się uznania za zasługi, do których sam się nie przyczynił; potrafił kwestionować decyzje osób mających kompetencje ku temu, by kierować państwowymi instytucjami, samemu będąc prymitywem
• uznanej prawdzie chrześcijańskiej się sprzeciwianie - zaprzeczanie Biblii, kwestionowanie stanowisk teologicznych
  • Według Kononowicza w skład Trójcy Świętej wchodzili: Bóg, Pan Jezus i Matka Boska (próbowano mu tłumaczyć, że są to Ojciec, Syn i Duch Święty); na swój własny pokrętny sposób interpretował treści przypowieści oraz tradycje chrześcijańskie; zachowywał się tak, jakby przyjął święcenia kapłańskie
• bliźniemu łaski Bożej zazdroszczenie - zawiść, zazdrość, niechęć do osób bardziej moralnych i cnotliwych
  • Kononowicz kwestionował jakiekolwiek formy zaangażowania społecznego, nie okazując nawet zainteresowania sprawami, w jakich próbowały one interweniować: dla niego najważniejsze było to, że ktoś inny niż on miał czelność robić dla świata coś dobrego. Cudze zasługi, takie jak np. wybudowanie placu zabaw po drugiej stronie ulicy, próbował zawłaszczyć dla siebie. Ponadto uważał, że jako samozwańczy stróż prawa wykonywał lepszą pracę niż cała białostocka policja.
• posiadanie na zbawienne napomnienia zatwardziałe serce - obojętność lub wrogość w stosunku do osób, które próbują pouczać lub pomóc grzesznikowi
  • W krytykę Kononowicza było zaangażowanych tysiące osób. Wiele z nich próbowało z nim rozmawiać osobiście - każda z tych rozmów kończyła się złością oraz groźbami złożenia donosu za nękanie, poniżanie i znęcanie się.
• rozmyślnie trwać w niepokucie - pomimo zrozumienia popełnionych błędów, z upartości i złośliwości dalej popełniać wyżej wymienione bluźnierstwa

• Niżarłactwo