72.10.Z - Badania naukowe i prace rozwojowe w dziedzinie nauk przyrodniczych i technicznych

71.12.B - Działalność w zakresie inżynierii i związane z nią doradztwo techniczne

71.20.C - Pozostałe badania i analizy techniczne

74.99.Z - Wszelka pozostała działalność profesjonalna, naukowa i techniczna, gdzie indziej niesklasyfikowana

77.40.B - Dzierżawa własności intelektualnej i podobnych produktów, z wyłączeniem prac chronionych prawem autorskim

85.69.Z - Działalność wspomagająca edukację, gdzie indziej niesklasyfikowana

86.92.Z - Działalność pogotowia ratunkowego

86.99.D - Działalność w zakresie pozostałej opieki zdrowotnej

Zaczynając od początku. Jeśli chodzi o kwestie pierwszego kontaktu, to nastąpił on z mojej strony. Okoliczności były taki, że wyświetlił mi się jakiś filmik związany ze szkolną, o zgrozo z mlecznego kanału. Zauważyłem na tym filmiku zaniedbanego ale mimo wszystko optymistycznego i zabawnego starszego człowieka. Kojarzyłem tę postać z nieudanej kandydatury na prezydenta miasta Białegostoku. Widziałem, że boryka się z problemami zdrowotnymi, jako iż zawodowo zajmuję się ochroną zdrowia (jestem ratownikiem medycznym w trakcie studiów na kier. Lekarskim, jeszcze nie nabyłem PWZ lekarza), stwierdziłem, że mogę zrobić coś dobrego dla innych i nieodpłatnie pomóc. Skierowałem swoje kroki na maila, który wówczas widniał w danych kanału tj. [email protected] (profil pod nazwą: Michał Sławek?). Streściłem tam, iż mogę zaoferować pomoc w związku ze stanem zdrowia P. Krzysztofa. Co ważne - moja oferta nie była chęcią sprzedaży usług, zaoferowałem pomoc pro bono co szczególnie zaznaczyłem w rozmowie telefonicznej. W odpowiedzi na przesłanego maila, odebrałem maila z krótką prośbą o kontakt telefoniczny, który podjąłem. Podczas rozmowy, przedstawiłem siebie, to czym się zajmuję i w jaki sposób chciałbym pomóc temu człowiekowi. Spotkało się to z entuzjazmem i aprobatą. Gdy wspomniałem o pomocy pro bono, odpowiedziano mi (S.), że zależałoby mu na tym, aby zapłacić i aby była z tego wystawiona faktura. System Ochrony Zdrowia w Polsce skonstruowany jest w taki sposób, że w miażdżącej większości musimy pracować na tzw. samozatrudnieniu (kontrakt z placówką medyczną), działa to tak, że lekarz, ratownik, pielęgniarka lub opiekun medyczny zakłada JDG, aby stać się firmą i jako forma (a nie np. Jan Kowalski) podpisuje umowę z placówką med. Mając na uwadze powyższe, naturalnie istniała możliwość wystawienia faktury VAT, wówczas nie wiedziałem do jakiego celu posłużą rzeczone faktury (składnik materiału dowodowego w procesach sądowych). Początkowo podczas, pierwszej rozmowy zostałem poinformowany, iż P. Krzysztof posiada prywatny pakiet medyczny, wykupiony w firmie Medicover (było to dla mnie zaskoczeniem, mam wielu znajomych i przyjaciół pracujących w spółce Medicover - jest to placówka medyczna premium). Poinformowano mnie, iż pakiet medyczny, wykupiony dla P. Krzysztofa zawiera w sobie pełną opiekę ambulatoryjną, hospitalizację oraz przewóz prywatną karetką Medicover do najbliższej placówki medycznej prowadzonej przez Medicover (od przyjaciół ratowników, pracujących w tym ZRM, wiem, że pacjenci w takiej sytuacji, najczęściej są transportowani do szpitala Medicover na warszawskim Wilanowie). Był to czas intensywnych przemian w domu P. Krzysztofa, odbywał się remont. Bez zagłębiania się w szczegóły i dociekania tego co nie jest widoczne na pierwszy rzut oka, sprawiało to ogólne dobre wrażenie. Wymagano ode mnie przede wszystkim oceny ogólnej stanu zdrowia - co od razu zaznaczę, mogę wykonać w ramach mojego PWZ. Poza tym ogólna opieka, raz na jakiś czas higienizacja. Na adresie zamieszkania P. Krzysztofa byłem zaledwie kilka razy. Za każdym razem wykonywałem 110% zadanych zobowiązań, powziętych na siebie. Wszystkie czynności, które zostały mi powierzone, zostały wykonane wyłącznie w zakresie przysługujących mi udokumentowanych uprawnień i kompetencji. Zależało mi na tym, aby choć w niewielkim stopniu ulżyć temu człowiekowi. Nie widziałem i nie widzę w nim aktora internetowego show, wielkiego antagonisty itd. Od zawsze widziałem w nim bardzo chorego, głęboko skrzywdzonego człowieka. Takie też podejście mu okazywałem, pełne zrozumienia i cierpliwości. Wielokrotnie słuchałem opowieści o tym jak to było w Wilkowie, jak to nawet pszczoły latały tam dwa razy większe. Należy to zrozumieć i uszanować, wielokrotnie opowiadał to ze łzami w oczach, bo najzwyczajniej w świecie, dobrze kojarzyło mu się dzieciństwo, kiedy to (najprawdopodobniej) po raz ostatni w życiu był tak prawdziwie szczęśliwy. Dochodzą do tego liczne obciążenia psychiczne, co zniekształca te wspomnienia i to również należy zrozumieć i przyjąć do siebie. Myślę, że najlepszym papierkiem lakmusowym, oceniającym to jak wypełniałem powierzone mi obowiązki jest to, że praktycznie za każdym razem (na filmach na mlecznym kanale), P. Krzysztof dobrze mnie wspominał i dopytywał kiedy znów go odwiedzę. Poza samą opieką zdrowotną dawałem mu coś, czego nikt inny nie chciał mu dać - czas, zrozumienie i szacunek. Wielokrotnie (począwszy od pierwszej wizyty), informowałem Sławka, że potrzebna jest tu pilna hospitalizacja, celem przeprowadzenia bardzo szczegółowych badań. Informowałem ich, że jedna wizyta na miesiąc lub dwa nie wystarczy, poza tym nie jestem w stanie prowadzić mu leczenia ambulatoryjnego w trybie ciągłym i to jeszcze w jego domu (z oczywistych przyczyn), a pomoc której udzielam ma charakter doraźny. Każdorazowo słyszałem teksty o „podleczeniu”, bo przecież „Krzysztof boi się szpitala bardziej niż ognia”. Nie zmienia to jednak faktu, że należało pracować za wszelką cenę nad tym, aby jednak go do tego przekonać. Wielokrotnie sugerowałem wprost Marioli i Sławkowi, że potrzeby jest tu DPS, a przynajmniej codzienna opieka opiekuna medycznego lub pielęgniarki. Jednocześnie należy wyraźnie wskazać, iż wielokrotnie informowałem Sławka, że pomoc, której się podjąłem nie jest wystarczająca. Był to element pomocy, który wywarł pozytywny wpływ na stan zdrowia P. Krzysztofa, aczkolwiek nie był on trwały, bo nie mógł być. Nie trzeba być lekarzem ze specjalizacją z chorób wewnętrznych lub geriatrii, żeby wiedzieć, że w takim wypadku jakim jest P. Krzysztof, pomoc doraźna przyniesie efekty doraźne, a nie trwałe(!) Temat MOPR w Białymstoku wzbudza we mnie najszczerszą odrazę i wściekłość. Jest to najbardziej typowy obraz indolencji i spychologii. MOPR był przeze mnie informowany o sytuacji P. Krzysztofa. Powiem więce, raz zdarzyło się tak, że Pan Bartłomiej wraz z P. Remiszewską (proszę o zabezpieczenie nazwiska tej baby), pojawili się na posesji P. Krzysztofa w trakcie mojej wizyty. Całkowicie pominięto to, że byłem w trakcie wykonywania czynności, weszli jak do chlewa z takim samym usposobieniem. Z ogromnym szokiem oglądali to jak myję przyłóżkowo P. Krzysztofowi włosy (zwłaszcza to okropne babsko wybałuszało oczy). Stanowi to oczywiste naruszenie, gdyż pogwałcili prawo podopiecznego do intymności w trakcie higienizacji. P. Bartłomiej zapytał: „Panie Krzyśku, a nie chce pan do szpitala? Panie Krzyśku, a jak się pan czuje? Panie Krzyśku, a nie chce pan do DPS-u?” 3 x nie - Bartosz odpada - dosłownie, koniec wizytacji. Poinformowałem P. Krzysztofa, iż odprowadzę pracowników socjalnych do werandy, gdyż była to dla mnie niepowtarzalna okazja do przekazania informacji nt. sytuacji oraz moich żądań wobec nich. Poinformowałem ich o sytuacji oraz stanie, opowiedziałem o okolicznościach współistniejących oraz KONIECZNOŚCI HOSPITALIZACJI!!! Dosłownie wykrzyczałem im to w twarz gdy widziałem ten sam grymas i odbicie wszystkich informacji. Pod koniec rozmowy nie prosiłem, wyraźnie żądałem skierowania (jeszcze w dniu wizyty!) przez nich sprawy do sądu opiekuńczego w celu czasowego pozbawienia P. Krzysztofa możliwości odmowy transportu do szpitala i odmowy leczenia (ubezwłasnowolnienie). Na łopatki rozłożyło mnie pytanie P. Bartka: „a to się tak da? Jak takie pismo zrobić, co tam napisać?” Po tym już wiedziałem, że na MOPR nie mam co liczyć. W kwestii ubezwłasnowolnienia i hospitalizacji bez zgody pacjenta konsultowałem się nawet z kierownikiem Izby Przyjęć SPPZOZ w Choroszczy, gdyż dla nich jest do dosyć standardowa procedura. Podczas moich wizyt, dom był we względnym porządku (jak na to co widać na filmikach), widać, że ewidentnie przed moim przyjazdem ktoś musiał tam ogarniać, niestety nie wiem kto mógł to być. Jednakże od razu było widoczne, że to bardzo pobieżne porządki, były sytuacje, gdzie P. Krzysztof nie miał na czym zjeść obiadu. Kubki z których pił miały centymetrową warstwę wykrystalizowanego cukru! Wówczas zmyłem mu talerz, kubek na picie i dzbanek. Przecież nie zostawię człowieka w domu z gnijącymi talerzami, z których owszem on coś zje (obciążenia psychiczne), urąga to ludzkiej godności. Wówczas pozmywałem mu 2 talerze, sztućce, kubek i dzbanek. Zamówiłem wraz z nim zestaw ciepłego jedzenia z najbliższego baru, było to jedzenie jak dla całej rodziny na kilka dni, ale przynajmniej miałem świadomość, że zostawię człowieka najedzonego, we w miarę ludzkich warunkach. W międzyczasie gdy oczekiwaliśmy na dostawcę jedzenia, przygotowałem P. Krzysztofowi kilka litrów ciepłej herbaty, aby miał czym popić to jedzenie oraz, aby miał co pić wieczorem i w nocy, gdy będzie w domu całkowicie sam. Rzecz jasna rachunek na przeszło 300 zł opłaciłem sam, nie wołałem o zwrot tych pieniędzy, gdyż nawet tego nie chciałem. Po ujawnieniu korespondencji oraz zdjęć spotkały mnie poważne nieprzyjemności służbowe. Pomijam rozmowy ze znajomymi z pracy, wypytywanie, maglowanie itd. Problemy zaczęły się tuż po Wielkanocy, gdy otrzymałem serię telefonów od przełożonych. Informowali mnie oni o dziwnych telefonach do nich kierowanych w mojej sprawie. Pojawiały się pytania, czy ja pracuję w tym szpitalu, w jakiej komórce szpitala pracuję na jakim stanowisku w którym zespole. Były maile do dyrekcji szpitala a kłamliwą treścią na mój temat. Było tego dosyć sporo, co naturalnie spowodowało zainteresowanie dyrekcji szpitala, szczególnie dyrektora ds. personelu medycznego. Musiałem się tłumaczyć z zaistniałych sytuacji i szczerze przyjmować mnóstwo niepochlebnych słów na temat: „jak to ja narażam dobre imię instytutu, biorąc udział w jakichś internetowych cyrkach”. Pozwolę sobie pominąć mój komentarz do tych słów Wydaje mi się, że jest on oczywisty. Na pewno bardzo uderzyła we mnie akcja z plakatami, która jest oczywistym przestępstwem, w dziwnych okolicznościach nastąpiło to akurat po ujawnieniu przeze mnie informacji o sytuacji w domku Krzysztofa (czyż nie bije tu po oczach ta koincydencja?) Tu element prywaty - nie byłem w stanie zgłosić wówczas tej sprawy organom ścigania, gdyż gruchnęła najgorsza wiadomość w moim życiu - diagnoza raka… Był to początek bardzo gorącego okresu, wiele badań, wiele konsultacji lekarskich oraz stresu i nerwów, które mówiąc wprost przerosły mnie. Poza tym kolejną zagrywką miał był materiał stworzony przez Sławka przeciwko mnie, jego założeniem było odbicie argumentów i przekierowanie uwagi na mnie, na to jak to ja bardzo skrzywdziłem zaufanie ekipy. W taki właśnie sposób podziękowano mi za sprawowanie opieki (doraźnej, ale jednak) nad P. Krzysztofem. Odnosząc się do wątku Doroty, to naprawdę dobra osoba z sercem, która widzi problem ale brak jej odwagi do wypowiedzenia tego na głos. Kompletnie nie rozumiem dlaczego w dalszym ciągu uczestniczy w tej akcji. Wyjawiła mi ona szczegóły, które przekazałem Tobie. Wielokrotnie toczyliśmy długie rozmowy telefoniczne. Gdy sprzeciwiłem się i ujawniłem informacje przed Wielkanocą, wyrażała bardzo dużą aprobatę dla moich działań. Podobało jej się to co zrobiłem. Ujawniła mi, że wielokrotnie brało udział w sprawach sądowych, sprawach administracyjnych udział jako przedstawiciel strony Sławka i całej „ekipy”. Zgarniała cięgi od urzędów i kuratora, świeciła za nich wszystkich oczami. Niestety w pewnym momencie (jakoś w Wielkanoc) zerwała ze mną kontakt. Zablokowała mnie wszędzie gdzie było to możliwe. Naturalnie od tego czasu nie podjęła już żadnej próby kontaktu. Mając na uwadze całokształt sprawy, może ona być zdecydowanie jednym z najistotniejszych świadków. Gdy odciąłem się od całej sprawy, wyraźnie obserwowalne było pogorszenie stanu zdrowia P. Krzysztofa, które zaczęło się całkowicie sypać. Postępujące osłabienie motoryki i mobilności, wyraźne otępienie i spowolnienie psychoruchowe, znaczne ograniczenie kontaktu logicznego, pogłębiający się stan zaniedbania higienicznego. To wszystko było widoczne, a zostało pominięte, gdyż nie zapewniono P. Krzysztofowi żadnej formy pomocy medycznej, ani okołomedycznej. To tym bardziej prowadziło do gwałtownego pogorszenia się stanu zdrowia, do momentu, w którym czas dla P. Krzysztofa uległ (na szczęście) krótkiemu zatrzymaniu - niewydolność K/O - udane RKO w ALS. Dodatkowo wskażę, iż w mojej opinii, duża część zachowań przejawianych przez P. Krzysztofa jest efektem postępującej izolacji od ludzi. Jest to oczywistym faktem, iż był on izolowany od innych. Częściowo przy własnej aprobacie, aczkolwiek bez ingerencji osób trzecich, izolacja nie byłaby tak rażąca - ograniczenie do kontaktu face to face do 3 - 4 osób. Wyśmienitym dowodem izolacji jest zamknięcie bramki na łańcuch. Wracając jeszcze na dosłownie pół słowa do kwestii higieny. Z powodu istotnego ograniczenia sprawności motorycznej, zastosowano u P. Krzysztofa pampersy. Musiał zmieniać je sam we własnym zakresie. Jak było widać na nagraniach gdzie, P. Krzysztof nie był osłonięty kocem lub ręcznikiem, była to co najmniej niedostateczna częstotliwość. Jak każdy z nas doskonale wie, fekalia nie są wolne od elementów mikrobioty. Są bogate w bakterie jelitowe, o ile są one niezbędne do prawidłowego funkcjonowania dolnego odcinka przewodu pokarmowego, o tyle gdy znajdują się one poza nim, mogą powodować poważne zakażenia i infekcje. Wilgoć, ciepło i dostęp do pokarmu - to wszystko czego potrzebują bakterie do rozwoju, te warunki znajdują się w środowisku przepełnionego pampersa, jest to idealne środowisko do skokowego przyrostu mikrobioty. Stąd też tak ważna jest higiena, pacjent z brudnym pampersem, może ulegać tzw. autoinfekcji. Na dłuższą metę, mocno osłabia to układ autoimmunologiczny, prowadzi do powstawania ogniskowych, przewlekłych stanów zapalnych oraz powstawania miejscowych zakażeń skóry, które z czasem przeradzają się w rany, a te u cukrzyków są trudne w leczeniu… P. Krzysztof miał do mnie prywatny numer telefonu. Został on mu pozostawiony na sytuacje kryzysowe, gdyby poczuł się źle. Sam raz na jakiś czas starałem się zadzwonić z pytaniem o to jak się czuje. Rzeczą oczywistą jest to, że ten kontakt był wielokrotnie nadużywany do tego, aby po prostu porozmawiać z kimś, aby ktoś go wysłuchał, aby chociaż przez kilka minut mógł poczuć się ważny. Dzwonił w różnych sprawach, pytania zawierały się w zakresie począwszy od chemii, przez prawo karne, prawo postępowania administracyjnego, sprawy związane z funkcjonowaniem administracji rządowej, kontakt telefoniczny do ministerstw (głównie MSWiA - skargi na dzielnicową i komisariat trzeci policji w Białymstoku). Nie zdarzyło się, aby P. Krzysztof wykorzystał kontakt do mnie w celach związanych ze swoim stanem zdrowia. Jeśli mam pokusić się o jakiś komentarz do całej sprawy, zawrę go w jednym zdaniu: „Jeszcze nie wszystko w tej sprawie ujrzało światło dzienne, to dopiero początek…”

W przedstawionym przez Węgrzynowskiego oświadczeniu można wskazać kilka wątpliwych fragmentów, które niekoniecznie pasują do typowego języka i zachowania profesjonalnego ratownika medycznego.

• Brak specjalistycznej terminologii medycznej

Kacper opisuje swoje działania w sposób bardzo ogólnikowy, np. „ocena ogólnego stanu zdrowia”, „bardzo szczegółowe badania”, „leczenie ambulatoryjne”, ale nie używa bardziej precyzyjnych określeń, które są typowe dla wykształconych ratowników medycznych. Używa jedynie nieadekwatnych skomplikowanych opisów przypadłości na końcowym etapie oświadczenia, być może próbując zrobić wrażenie na odbiorcy poprzez tuszowanie swoich wcześniejszych braków w wiedzy specjalistycznej.

• Wyraźne wykraczanie poza kompetencje ratownika medycznego

Ratownik medyczny nie jest uprawniony do prowadzenia leczenia ambulatoryjnego ani wykonywania pełnej diagnozy medycznej (np. ustalania przyczyn stanu pacjenta). Jego zadaniem jest doraźne ratowanie życia, stabilizacja stanu pacjenta i ewentualny transport do szpitala. W oświadczeniu jednak jest mowa o działaniach takich jak:

• „Prowadzenie leczenia ambulatoryjnego w domu” – to zadanie lekarza lub pielęgniarki.
• „Sugerowanie bezwłasnowolnienia pacjenta” – to jest kwestia sądowa, z którą ratownicy medyczni nie mają na co dzień do czynienia.
• „Higienizacja pacjenta” – to zadanie opiekuna medycznego lub pielęgniarki, nie ratownika.

• Nieadekwatne zachowanie wobec pacjenta i otoczenia

Opisywane działania (np. krzyczenie na pracowników MOPR czy wyrażanie agresji wobec nich) są sprzeczne z etyką zawodową ratownika medycznego, który powinien zachować spokój, profesjonalizm i umiejętność współpracy z innymi służbami. Określenia typu „okropne babsko” czy „wykrzyczałem im to w twarz” mogą świadczyć o braku odpowiedniego przygotowania zawodowego i samokontroli, która jest wymagana zarówno w pracy medycznej, jak i wpajana podczas zajęć na uniwersytetach medycznych.

• Nieprofesjonalne podejście do problemów formalnych

Ratownicy medyczni zazwyczaj dobrze znają swoje obowiązki i możliwości w ramach systemu ochrony zdrowia. Kacper opisuje chaotyczne działania, takie jak zmywanie naczyń czy kupowanie jedzenia pacjentowi, co wskazuje bardziej na amatorską pomoc niż na działania profesjonalisty.

• Brak wskazania konkretnego wykształcenia

Osoba po raz kolejny celowo nie wspomina o swojej edukacji czy kwalifikacjach (np. ukończeniu studiów na kierunku ratownictwo medyczne lub uzyskaniu uprawnień zawodowych). To może być celowe unikanie informacji, które mogłyby podważyć jej wiarygodność. Węgrzynowski do tej pory nie przedstawił sensownego dokumentu, potwierdzającego ukończenie studiów i możliwość wykonywania zawodu. Nie został też z tego tytułu wylegitymowany przez Ekipę MCz.

• Złe zrozumienie zasad pracy ratownika medycznego

Ratownik medyczny pracuje głównie w zespole ratownictwa medycznego (ZRM), a jego działania są regulowane ścisłymi procedurami i protokołami. Tymczasem Węgrzynowski zdaje się działać w sposób całkowicie odmienny: Podejmuje indywidualne decyzje bez konsultacji z innymi profesjonalistami i wykonuje zadania, które nie są częścią kompetencji ratownika medycznego, np. higienizacja czy zarządzanie sprawami sądowymi.

• Brak odniesień do standardów postępowania medycznego

W tekście nie ma odniesień do obowiązujących protokołów, standardów postępowania czy ustaw regulujących działania ratowników medycznych w Polsce. Osoba opisuje swoje działania bardziej w kategoriach osobistego zaangażowania niż pracy zgodnej z wytycznymi.

• Nieprofesjonalne podejście do oświadczenia

Węgrzynowski stwierdził: „Na łopatki rozłożyło mnie pytanie P. Bartka, a to się tak da?” – wątpliwe jest, by pracownik socjalny, który ma doświadczenie z trudnymi przypadkami, nie znał podstaw procedur prawnych dotyczących hospitalizacji pacjentów wbrew ich woli.
Dodatkowo, diagnoza nowotworu zostaje wpleciona w historię dotyczącą problemów zawodowych i społecznych (np. z rzekomą „dyrekcją szpitala”, znajomymi i Sławkiem). Może to wyglądać na próbę wzbudzenia współczucia lub odwrócenia uwagi od innych kwestii.

• Podsumowanie:

Opisane w oświadczeniu zachowania oraz brak charakterystycznych dla ratowników medycznych elementów (terminologia, procedury, zachowanie w granicach kompetencji) sugerują wątpliwość akademickich kwalifikacji. Opisy działań wskazują raczej na osobę działającą w sposób nieformalny lub na poziomie opiekuna medycznego, a nie profesjonalisty z wyższym wykształceniem medycznym.¹⁰⁾